DICHTBIJ & VER WEG

Toen Le Havre op het einde van WO II werd platgebombardeerd, moest de stad niet alleen van scratch terug opgebouwd worden, ze moest zichzelf ook heruitvinden. Kunst en cultuur werden belangrijke nieuwe pijlers. In 2017, toen Le Havre haar 500ste verjaardag vierde, pakte ze uit met een kunstenfestival waarvan de positieve impact zo groot was, dat het een jaarlijks evenement werd. 'Un Été au Havre' transformeert de stad tot een gigantisch openluchtmuseum. 

Het Tunesië, ver weg van de toeristische stranden, is een ideale bestemming voor een avontuurlijke roadtrip. Het is een land vol fascinerende landschappen,  oases met duizenden dadelpalmen en eeuwenoude ksour. In het eerste deel van onze roadtrip rijden we van Tozeur naar Douz. We maken kennis met de rijke Berbercultuur en verzeilen in de Sahara waar we worden ondergedompeld in het boeiende nomadenbestaan.

Van binnenzee tot vruchtbare polderakkers: de Beemster was het begin van de reeks succesverhalen over de Hollanders die op een ongeziene manier het water bedwingen. Landbouw en veeteelt zijn er alomtegenwoordig en leveren verse, maar vooral ook heerlijke lokale producten, waaronder de bekende Beemsterkaas. Een mooi moment om de Beemster te bezoeken is het voorjaar, wanneer de kleuren van de uitgestrekte tulpenvelden afspatten. Want het oog wil ook wat.

Baku binnenrijden zonder Nazim te bezoeken, was gewoon not done. Bovendien was het ook super handig want hij kende alle boeiende adresjes.  Het was altijd een culinair feestje om ons te laten verwennen in een Azeri restaurant. Toast met kaviaar en brochettes van steur met een soort ketchup van granaatappel, het was in één woord heerlijk. We hadden jammer genoeg niet de luxe, noch de tijd om ons verblijf in Baku te rekken. 

Café 'Bar-Tabac' in Antwerpen Zuid op de Waalse kaai was de ‘Place to be’ als je jezelf trendy en hip voelde. Meer motivatie had mijn vriendin George met haar burgerlijke West-Vlaamse opvoeding niet nodig om daar helemaal los te gaan. Ik stond er, ietwat onwennig, met een biertje in mijn hand rond te kijken. Tot er een kale versie van hip en trendy, gewapend met oorbel, een Bretoense wit-blauwe horizontaal gestreepte trui en klompen met koeienvacht, een praatje kwam slaan .

De lente is de beste tijd om de Amsterdam Flower Area te bezoeken. Terwijl het Keukenhof wordt overspoeld door vele duizenden bezoekers, worden in Aalsmeer vlijtig seringen geoogst. Deze uit de Balkan afkomstige heerster nestelde zich begin 20e eeuw comfortabel op de legakkers van de Westeinderplassen. Meer zelfs: seringen maakten van Aalsmeer de 'Bloemenhoofdstad van de Wereld'. Tijd voor een update.

Nee, de trein Tbilisi/Baku is geen ‘Intourist’ attractie zoals je zou verwachten, het is niet als pakweg de legendarische Trans-Siberian express met toeristaccommodatie, enz. Avontuurlijk zou het wél zijn, dus kon ik George overhalen om mee te reizen.   Collega’s Otto en Duche, die ervan overtuigd waren dat deze treintrip niet probleemloos zou verlopen, kwamen ook mee. Helemaal ongelijk hadden ze niet, want de gewapende Azeri militairen die op de trein zaten, of beter ‘patrouilleerden’, waren voortdurend op hun hoede voor Armeense ‘terroristen’.

Mooie dingen waarderen vraagt soms tijd. Zoals de binnenstad van Le Havre, die  Auguste Perret van scratch optrok nadat het door de geallieerden in 1944 werd platgebombardeerd. 'Stalingrad aan zee' volgens de ene, een meesterwerk volgens de andere. In 2005 kwam de kentering toen Unesco het opus magnum van de 'betonpoëet' op de Werelderfgoedlijst zette. Sindsdien lopen zelfs  les Havrais  weer met opgeheven hoofd door hun eigen stad. En daar hebben ze alle reden toe.

Van Tbilisi naar Yerevan is slechts 260 km, maar om er te geraken had ik een volledige dag nodig. De eerste keer dat ik er naar toe trok, was met Otto achter het stuur van zijn Gigouli (Lada) en enkele medewerkers. Het was voor het hele gezelschap de eerste keer dat we naar Yerevan reden. Georgiërs zijn niet gek op Armeniërs en omgekeerd is het niet anders. We reden van de éne hoofdstad naar de andere, meestal in eerste versnelling. Het traject was bij momenten schilderachtig mooi, maar het wegdek - als het er al was - lag er erbarmelijk bij.   

Rouen ademt geschiedenis: van de Vikingen die er in de 9e eeuw kwamen aanwaaien tot het leger schrijvers en schilders die er niet alleen inspiratie, maar alles vonden wat aansloot bij hun flamboyante levensstijl. Vandaag waait er een romantische wind door de Normandische hoofdstad waar een beroemde kathedraal waakt over oude vakwerkhuizen en  gezellige pleintjes. In Rouen is het goed leven en dát zal je geweten hebben. 

De boog kan niet altijd gespannen staan en hoeveel leuker kan een verkenningstocht worden dan met een oude Russische side-car, gescoord van een politieman op rust. De sovjetkameraden hadden een onwankelbaar vertrouwen in intens gebruikte Russische voertuigen. Schade en idioot veel kilometers op de teller gaven aan hoe degelijk zo’n voertuig wel was.  Mijn oude “K-750” verdiende dus veel respect.  De Spaanse Juan, die een tijdje meedraaide in Nomad Express Georgië, was de geschikte motorpartner .

Een cruise leek me altijd iets luxueus, een beetje elitair zelfs. Lunchpartijen in driedelig pak, gel in je haar en een Breitling horloge van een of andere strandverkoper aan je pols. De overzetboot van Baku, die me over de Kaspische Zee naar het toenmalige Krasnovodsk (vandaag: Turkmenbashi) voerde bleek het tegenovergestelde. 

Na Château de Chenonceau zetten we onze kersttrip 'Noël au Pays des Châteaux' verder langs maar liefst zes andere kastelen. En net zoals in Chenonceau versmelt ook daar de magie van kerst met de architectuur en de geschiedenis van de mooiste kastelen langs de Loire. Elk kasteel heeft zijn eigen thema en verhalen én een feeërieke kerstsfeer die niemand koud laat, ook ons niet.

De mooiste vrouwen ter wereld? Audrey Hepburn is een veilige gok denk ik, gevolgd door meer hedendaagse schoonheden zoals Penelope Cruz of haar zuster Monica. Alle drie mogen ze voor mijn part doorgaan als mooiste vrouw ter wereld. Al stralen ze weinig sexualiteit uit vind ik, daar zorgde destijds Sophia Loren of BB dan weer voor. Vandaag gaat het bergaf met het principe ‘mooie vrouw’. Het lijkt iets dat tegenwoordig kan besteld worden. 

George had altijd wel een verrassende remedie in petto om mijn oncomfortabele trips te compenseren. Dit keer verraste ze me met een kreeftfeestje. Benodigdheden: 1 warm schuimbad, 1 als tafel dienende plank dwars over het bad heen, 1 fles champagne, 2 glaasjes, 2 gekookte kreefthelften en cocktailsaus. Een romantisch muziekje op de achtergrond en de avond kon niet meer stuk.

Na de Orne en de Moezel gaan we de kerstsfeer opsnuiven in de kastelen van de Loire. Een sprookjesachtige tocht die de schoonheid van de architectuur, de geschiedenis en de eindejaarsfeer op een unieke wijze linkt. Eerste halte: Château de Chenonceau, waar een  excentrieke  kerstsfeer ons terug katapulteert naar de tijd toen de papegaaien van de al even excentrieke Catherine de Médicis nog los vlogen in haar balzaal. Welkom in het unieke kerstwonderland van Chenonceau.  

Saribay had me niet verteld dat hij minstens nog een week in Tashauz zou blijven. Spijtig genoeg was dat geen optie voor mij, ik probeerde steeds mijn trips zo kort mogelijk te houden. Ik had evenmin zin om terug door de woestijn naar Ashgabat te trekken. Tashauz ligt niet ver van de Oezbeekse grens, dus waarom niet proberen om meteen naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan te gaan, ik moest er toch ooit heen. Twee vliegen in één klap!

In de adventperiode zet de hypermoderne riviercruiser VIVA ONE koers naar de mooiste Europese kerstbestemmingen. Wij kozen voor de Moezel: vijf dagen slowtravel door de mooiste wijnregio van Duitsland, met karakterstadjes die de ideale setting vormen voor een onvergetelijke kersttrip.  Met het vertrouwde all-innconcept van Viva Cruises zijn we bovendien relax en zorgeloos onderweg.

Kerst in de Orne staat mijlenver af van de mega-evenementen die begin december overal opduiken. Naar de Orne ga je om op te gaan in een sfeervol intiem kader, gecreeërd voor en door locals die ongedwongen naar de feestdagen toeleven. Doe daar nog de mooie winterlandschappen van het Normandische platteland, de  gastvrijheid van de Ornais én hun voortreffelijke gastronomie bij en je kerst kan niet meer stuk.

Ik hoorde ’s nachts mijn faxmachine ratelen en stelde meteen een aangepaste charterversie op, bestemming: Ashgabat in Turkmenistan. Voor mij hét gebied waar de fascinerende geknoopte tapijten, gedecoreerde vilten matten, kameeldecoraties en allerhande attributen voor het nomadische bestaan van de verschillende Turkmeense clans vandaan kwamen. Heimelijk hoopte ik ook de legendarische Turkmeense Akhal-Tekke, de oudste volbloedpaarden ter wereld, te zien.

Na een road trip in Noorwegen enkele jaren geleden, verken ik het land deze keer vanop het water. En daaraan is in dit prachtige land geen gebrek. In Amsterdam scheep ik in op de 'Rotterdam' het nieuwe vlaggenschip van Holland American Line, voor  '7 Nachten Noorse Legendes'. Overdag met bottinnen door de Noorse natuur, 's avonds in kostuum aan de bar en in een van de restaurants: een cocktail waaraan zelfs een cruise scepticus als ik onmogelijk kan weerstaan.

Het aantal chartervluchten bleef stijgen net als de vraag van de Amerikaanse ambassades of ik ook ‘shipments’ kon regelen. Waar naartoe was niet altijd duidelijk, als het maar wég was. Sommigen vroegen bovendien of ik huisleveringen en/of andere diensten kon verstrekken. Een lokaal representatiekantoor oprichten zou soulaas bieden, maar eerst moest ik wat info verzamelen…  Bij de ambassade van Georgië in Brussel aankloppen leek me een solider plan dan bij een Georgiër op het Falconplein in Antwerpen.

Het Ruhrgebied was ooit mijn eerste stap over de landsgrenzen, al was het dan in de aardrijkskundeles én mijn bescheiden Kleine Wereld Atlas. Enkele jaren later bolde ik m et wat D-Marken en een lijvige studiemap op zak met de schoolbus naar het Ruhrgebied. Het werd een somber reisje, al was dat vooral te wijten aan het slechte weer en de timing. Anno 2023 is er veel veranderd: de Mark is vervangen door de Euro, Duitsland is herenigd, en het Ruhrgebied verhuisde van de aardrijkskunde- naar de geschiedenisles. Ik verken de regio na 35 jaar opnieuw tijdens de prestigieuze Ruhrtriennale, op een verrassend leuke trip die smaakt naar meer. 

Er bleven steeds nieuwe opdrachten voor transporten binnenrollen en deze keer zou het Armenië worden. Ik nam contact op met mijn luchttransportleverancier en een nieuw contract rolde al snel uit mijn faxmachine. Het contract telde vele pagina’s en dat resulteerde gemakkelijk in 2 à 3 meter faxpapier. Vervolgens veegde ik de chartermaatschappij, de klant (ik) en het bedrag uit met tippex, rolde de fax in mijn ‘Underwood-5’ schrijfmachine en noemde mijn bedrijfje ‘De Charteraar’, de klant werd dan mijn klant en het bedrag leuker dan het vorige + de vriendelijke vermelding te betalen vóór ik ‘mijn vliegtuig’ naar Oostende zou halen.  

Dezelfde chauffeur met dezelfde witte Volga trok met ons terug de witte bergen in, deze keer voor een rit van zeshonderd kilometer. Net als tijdens de vorige rit was het bergdecor wondermooi, maar niet voor lang, want in Noordelijke richting maakte het Kaukasus gebergte plaats voor de Zuid-Russische steppe. Veel heb ik er niet van gezien want op de ouderwetse, comfortabele achterbank van de Volga deinde ik al snel weg in een heerlijke siësta.